Leven in Riyadh

Waarom nu opeens een kleine impressie over het leven in Riyadh, waarom na 8 weken? Omdat ik weet dat iedereen mij mist, en ik jullie ook wel een beetje, omdat ik hier gisteren na 8 weken de eerste regen heb ervaren, maar de voornaamste reden is dat het schijven met d’s en t’s in het Nederlands steeds moeilijker begint te worden en dat ik soms niet meer weet of ik een stuk Nederlands of Engels heb gelezen. Met als gevolg regelmatig terug te moeten gaan naar de site om het toch even te checken. Wie had dit ooit verwacht. Een half jaar geleden was ik nog zenuwachtig voor mijn mondeling examen Engels, een gesprek van 15 hele minuten in het Engels. Nu naar 8 weken in Riyadh is het zelfs mogelijk om Engelse presentaties te houden en essays te schrijven.

De vragen zoals; hoe is het met je? Hoe is het leven daar? Dat zijn vragen die je regelmatig krijgt, via skype, whatsapp en andere social media natuurlijk, als je ouders besluiten om er voor twee jaartjes naar de middle of nowhere te vertrekken.. Dus de uitdaging van vandaag is: Het leven in Riyadh te beschrijven in combinatie met leuke uitstapjes en aparte ervaringen samen te voegen tot een geweldig verhaal.

- Wat ik me nu realiseer is dat ik hier misschien eerder mee had moeten beginnen, want 8 weken in een vogelvlucht vertellen, is toch moeilijker dan ik had verwacht -

-hierbij wil ik je alvast waarschuwen dat ik dit verhaal langer kan gaan worden dan verwacht, so good luck –

Ik kan me nog goed herinneren dat we om 6 uur in de morgen vertrokken, naar de prachtige stad in het midden oosten vol snelwegen, zon en compounds. Dat ik vroeg in de ochtend snel de laatste dingetjes bij elkaar zocht, terwijl de chauffeur de koffers in het busje laadden. Uitgezwaaid door vrienden vertrokken we richting het vliegveld in Dusseldorf. Eenmaal in Riyadh aangekomen, realiseerde ik me dat ik niet meer terug kon naar het oude vertrouwde Heeze, tenmiste voor 3 maanden. We kwamen aan rond een uur of 8, ik zag voornamelijk mannen in witte tobe en vrouwen volledig in het zwart. De meeste vrouwen dragen hier een burka, dat wil zeggen een abaja (bedekt het hele lichaam behalve handen, voeten en gezicht), een Hidjab (hoofddoek) en een niqaab (sluier die mond en neus bedekt). In extreme gevallen zijn de ogen bedekt met een extra sjaal, handschoenen en dichte schoenen. Voor mij ben je nu een wandelend spook.. Hoewel ik het idee achter een abaja goed vind, is dit naar mijn mening een beetje overdreven. Je zou dus kunnen stellen dat op het vliegveld in Riyadh of in de 570249 “shopping malls” het zwart – wit gehalte op het gebied van kleding erg hoog is.

Na een prachtige sightseeing tour door de stad, kwamen we aan bij ons compound. De security op de compound blijft, zelfs na 8 weken, een ervaring. Eerst zwaai je naar de man die de poort over doet, daarna rij je 5 kilometer (onderweg passeer je een aantal bussen met machinegeweren en gewapende militairen) en dan kom je bij de security nummer 1: Eerst moet de motorkap open (check geen bom), daarna de achterklep (check ook hier geen bom) en als laatste bekijken ze door middel van spiegels de onderkant van de auto (och wat een geluk, ook hier hebben we geen bom verstopt). Vervolgens rij je door naar security nummer 2: Ook hier zwaai je netjes en geef je je villa nummer door, doen ze een laatste check in de auto en met een beetje geluk gaat dan de enorme poort van Al Hamra open.

Na een hele dag reizen waren we dan eindelijk aangekomen bij ons nieuwe stulpje. Het huis beviel me meteen toen we aan kwamen, ik had meteen het gevoel dat ik het hier naar me zin zou gaan krijgen. De volgende dag stond er een toelatingstest op de Britse school gepland, na die gelukkig gehaald te hebben, kon het leventje hier echt beginnen.

Na vanaf mei vakantie te hebben, vond ik het helemaal niet zo erg om 17 september weer naar school te gaan. De eerste schooldag, ik had verwacht erg zenuwachtig te zijn, maar dat viel eigenlijk wel mee.. Mijn aller eerste les was Business Studies, de klassen bestaan hier uit ongeveer 12 tot maximaal 15 students en iedereen was meteen heel aardig en geïnteresseerd. Wat me meteen opviel was the dresscode, iedereen was erg netjes gekleed. De meeste meisjes lopen in een rokje/ broek met een blazer of een jurkje en de jongens lopen in broek en een blouse met een stropdas. Kortom, we have to look smart. Het vervelende is dat hier echt op gecontroleerd wordt, bijvoorbeeld vandaag kreeg ik een opmerking van de head of sixform over mijn (zwarte) broek, ‘This is too much jeans Michelle, please don’t wear it again’ .. Wat me ook opviel was het aantal vakken/lessen op een dag. Iedereen die A-levels doet kiest vier vakken, ik heb gekozen voor English, Maths, Business Studies and History. Op een dag heb je 5 lessen van 65 minuten en 90 pauze in totaal. De school begint hier om 7.50, wat eigenlijk te vroeg is en eindigt gelukkig wel om 14.45. Iets anders, wat eigenlijk heel ver van mij afstaat is het bidden. De meeste studenten, die het moslim geloof aanhangen, bidden in pauze is de zogenaamde prayer rooms. Het duurt maar eventjes, maar het idee dat students van mij leeftijd, zo erg met het geloof bezig zijn, kan ik me moeilijk voorstellen. Toen ze mij de vertelden dat ze gingen bidden, dacht ik in eerste instantie dat ze een grapje maakte.. oeps. Er worden hier veel dingen beïnvloed door het geloof, mensen zijn er veel meer mee bezig dan dat ik had verwacht. Er wordt hier 5 keer per dag gebeden, dan komen er prachtige Arabische klanken uit de torens van de moskeeën en gaan de winkels een half uur dicht.

- oke genoeg over alle dingen die me opvielen de eerste paar dagen, want eigenlijk valt alles op –

Na de eerste week op school overleeft te hebben, kwam ik heel langzaam in het schoolritme, begon ik de namen van de Pakistaanse students te onthouden en ik leerde de mensjes om me heen ook steeds beter kennen. Iedereen is onzettend aardig en vanaf dag 1 trek ik op met: 2 Britsch, 3 Pakistaanse Britisch, een Indisch meisje, een Spaanse, een Nieuw-Zeelandse, een Marokaanse meisje en twee Korean. Kortom, heerlijk divers

Na hier ongeveer 2 weken te hebben doorgebracht kwam te Thumamah trip op, dit is eigenlijk een grote introductie voor alle six formers. Omdat ik nog niet iedereen zo goed kende, twijfelde ik of ik wel zou moeten gaan. Uiteindelijk heb ik toch besloten om te gaan en daar heb ik totaal geen spijt van gekregen, een dag/nacht naar de desert, klinkt voor veel mensen misschien saai, maar het was me toch een ervaring. Er was aanwezig: zand, 2 grote tenten, 2 kleine tenten voor de staff, 2 wc en 2 douches, een barbecue, en wat brandhout voor een kampvuur and that’s it. Kortom, we waren van alle gemakken voorzien. Na een nachtje te hebben gepartyd in het zand, kwam ik oververmoeid thuis en met een flinke kater van al die cola natuurlijk, desalniettemin it was worth it.

Na mijn eerste angst getrotseerd te hebben, the Tumamah trip, ging het leven hier rustig verder. Eerst een naar school tot 14.45, daarna zou je van het nog steeds prachtige weer kunnen gaan genieten, maar helaas heb je daar weinig tijd voor. Hoewel jullie nu misschien verwachten dat ik aardig bruin begin te worden, moet ik jullie toch teleurstellen. Het is hier regelmatig te warm, daardoor vermijd je zon voornamelijk. Natuurlijk begrijp ik dat jullie het zwaar hebben vanuit het koude, regenachtige, windkracht 10-achtige, donkere Nederland en dat jullie het heel wat over zouden hebben voor een beetje zon. Maar een blazer, rokje en een panty dragen met 37 graden is ook niet altijd feest. Trouwens, een paar dagen geleden heb ik hier de eerste regen ervaren. Als het hier regent, dan is het ook meteen de hele dag. In vermand met veiligheid en blablala, is het niet altijd verplicht om naar school te gaan. Je hebt hier dus regenvrij als het meezit. De rioleringen in Riyadh hebben na 40 jaar nog steeds problemen met grote hoeveelheden water, waardoor er rivieren ontstaan. Aangezien regen hier zelden voorkomt, is iedereen in extase. De mensen zijn erg vrolijk als het regent. Geloof me, dat intense vrolijke gevoel herkende ik totaal niet .. Na 2 dagen heftige regen, zijn de rivieren weer veranderd in wegen en de boten weer in auto’s. Gelukkig, schijnt de zon weer en genieten we van een heerlijke 26 graden.

- Hoewel ik eigenlijk had gepland om de 8 weken hier te beschrijven, is dit toch het einde van dit spetterende verhaal, na 2 maanden hier te zijn, ik ben erg blij dat ik kan zeggen dat ik het hier naar me zin heb. Ik mis mijn vrienden/familie niet meer (excuses, ik vind jullie nog steeds heel aardig) en de wat-als-ik-nu-in-Nederland-zou-zijn-momenten zijn ook gestopt. Het is moeilijk voor te stellen dat we over 3 weken de kou ga trotseren en voor 2,5 weekjes terug in het vertrouwde Nederland ben, maar ik heb er erg veel zin in! -

Heel veel lieve groetjes en tot snel!